viernes, 24 de octubre de 2008

Hoy es un buen dia para empezar el blog

Hoy es un buen día para empezar el blog. Hoy hace seis meses que murió mi Gandalf. Siempre he amado a los animales pero con este gato he tenido una relación muy especial. Mi gatito lindo, mi Gandalf... Te recuerdo tanto... Recuerdo tu pelo suave, negro y brillante. Recuerdo tu olor a perfume. Recuerdo tus interminables caricias y tu mirada. Recuerdo esa complicidad cuando nos mirábamos. Manteniamos nuestros ojos conectados. Luego tu cabecita se apoyaba en mi frente unos minutos como si pudiéramos transmitirnos sentimientos. Los dos disfrutábamos de esos momentos que sólo nosotros podíamos entender. Recuerdo como me acompañabas por toda la casa, siempre a mi lado... Me duele tanto pensar que ya no estás conmigo. Pero doy gracias por ti, porque la vida me hizo un regalo durante 14 años que nunca olvidaré. Gandalfín... Recuerdo como dejabas tus juegos para estar a mi lado, como notabas mis estados de ánimo y como respetabas mi espacio cuando lo necesitaba, siempre atento a una señal para volver a pegarte a mi. Recuerdo el sonido de tus ronroneos, y como te oía maullar desde el tercer piso cuando abría la puerta de la calle. Como podías saber que era yo? Era como si me quisieras dar prisa para que no me entretubiera y pudiéramos estar mas tiempo juntos... La confianza uno en el otro era absoluta. Nunca tube una traición por tu parte. Tus patitas tocaban mi cara y tus uñas nunca rozaron mi piel. No te gustaban los extraños, sólo te dejabas acariciar cuando estabas en mis brazos, porque sabías que no dejaría que te pasara nada. Pero no fué así. Tus últimas semanas fueron un sufrimiento y cuando te tenía en brazos, maullabas pidiéndome ayuda. Y yo no podía hacer nada, sólo torturarte un poco mas forzándote con pastillas que no querías tragar. Lo siento tanto... Pero sé que tu comprensión estaba mas allá de tu condición de gato... Esto va por ti. Mi gatito lindo, mi Gandalf... Mi amor.

9 comentarios:

Paco Hernández dijo...

Ahora sí, bienvenida y desde aquí un fuerte abrazo a Gandalf. Sé lo mucho que te habrá costado escribir esto y es por eso que te mando un fuerte abrazo.

Getzsemane Ament dijo...

Hay compi del curro de Conner... que tierno y bonito lo que has escrito.
Y qué precioso era tu Gandalf, si señora... no me extraña que le quisieras tanto por lo que cuentas.
Yo no tengo animal de compañía y me muero de envidia cuando leo o veo fotos de los que si teneis, pero luego leo estas entradas y pienso, egoista de mí, que bueno, que ese dolor es algo que de momento no conozco. Pero la envidia por tener a alguien esperándote en casa, aunque solo sea para lanzarte el plato de la comida a los tobillos... creo que eso supera cualquier disgusto posterior.

Bienvenida a Blogger, espero que te quedes mucho tiempo con nosotros por aquí. Mi blog siempre estará a tu disposición para lo que necesites, así como esta que te escribe.

Un placer conocerte y leerte.

Un abrazo.

Getzse.

Anónimo dijo...

Primero que todo, bienvenida a blogger. Decir que me ha encantado leer este texto tan tierno y bonito sobre tu preciado Gandalf... no me extraña que lo eches en falta se lo que es.

- YOGUR - dijo...

Jooo...

Qué bonito...

Ya me has puesto tristón, que yo me meto en las historias enseguida y las siento casi como experiencias mías. Sólo por eso, por hacerme sentir, ya te mereces un enorme besO (Bueno, el otro que te voy a enviar ya te lo tenías ganao por soportar a Conner el el curro Jajajajaja)

2 BesOs ;P

Anónimo dijo...

Ostras que gran sorpresa!!! No esperaba esta bienvenida! Muchas gracias a todos por vuestra atención...
Un abrazo muy grande!
Lacompidelcurro

Javier B.V dijo...

bIENVENIDA AL MUNDO BLOGUERO, MUY BNITA ESTA ENTRADA , SUPONGO QUE MUCHOS HEMOS PASADO POR ESE MAL TRAGO, EN FIN UN SALUDO Y ME IRÉ PASANDO .

Ximi dijo...

Bienvenida al fascinante mundo del blogger. Si Conner dice que va a estar bien el blog, yo te enlazo en el mío (El Blog De Ximi). Que vaya bien!

Acuarius dijo...

quien fuera gandalf....

¬¬

Manel dijo...

Si la comunicació i l'amor entre els humans i amb la resta de sers fos així no hi hauria guerres, ni fam, ni cap abús al mon.
Tots ens comunicaríem sense tenir por del què pensaran els els altres i seriem sincers i feliços de veritat.
Exactament el que vau viure tots dos...però per tots.

Un petó